“Büyük, gösterişsiz bir demir kapıyı içeri doğru iterek giriyorsun bu mekâna. Bir tamirhaneye girer gibi, kapı içinde kapı.
Arkandan gelip karanlığa doğru uzayan ışığın gösterebildiği hiçbir şey yok, kusursuz düzlükteki gri epoksi zemin dışında. Yavaşça ilerliyorsun. Kapı gürültüyle kapanıyor ve bir süre geriye sadece koku ve serin hava kalıyor.
Yoğun kına ve çok az da gül esansı karışımı. Gözün karanlığa alışmaya başlıyor. Uzaklarda sesler var. Bir kadın, küçük kızına bisiklet sürmeyi ya da buna benzer bir şeyi öğretiyor ve bu sırada çok eğleniyorlar. O tarafa doğru baktığında, yaklaşık 10 adım ötende büyük bir karaltı olduğunu fark ediyorsun.
Yaşlı bir manolya ağacı bu. İnfilak halinde. Yaklaşıp dokunmak istiyorsun ama 3 adım kala dizin sert bir yere çarpıyor. Ağacı çevreleyen bir set var, ahşap oturma yerleri ile örtülmüş. Burada biraz oturuyorsun. Ağaca ve içinden yükseldiği ıslak toprağa dokunup bir yandan da çevreyi algılamaya çalışıyorsun.
Korkuyorsun ama koku seni sakinleştiriyor. Üşüyorsun. Buranın boyutlarını…
View original post 255 kelime daha
